این برنامه شاید تنها برنامۀ جدی و تخصصی شعر و موسیقی تلویزیون باشد که نه مسابقه است و هیجان استعداد یابی و رقابت و نه مشاعره است با تک بیت‌هایی که تند و تند و دست و پا شکسته خوانده می‌شوند و هیچ نشانی از زیبایی شعر در آن‌ها دیده نمی‌شود.
نه مثل برخی برنامه‌های صبحگاهی تلویزیون است که مجریان پرشور آن شعر بزرگان را با صدای بلند و البته با خطاهای متعدد می‌خوانند و از شعر بزرگانی چون سعدی و عطار و مولوی، انرژی مثبت و فرکانس کائنات و نشانه‌های روان‌شناسی زرد درمی‌آورند! یا با ادعای ریشه‌شناسی کلمات، مقداری حرف‌های بی‌بنیان تحویل مخاطبان می‌دهند.
در «تار و ترنج» مجریان برنامه به خاطر احاطه‌شان به فرهنگ شعری و تبحر و دانش کافی، پا به پای مباحث کارشناسان مهمان پیش می‌روند، سؤال پرت و بی‌ربط طرح نمی‌کنند و هنگام سخن گفتن کارشناس، وسط حرفش نمی‌پرند و حرف‌های تکراری نمی‌زنند. این است که هنرمندان و متخصصانی که مهمان برنامه می‌شوند با رغبت و خرسندی می‌پذیرند و حاصل کار آن قدر قابل توجه است که دوستداران فرهنگ ایران و دلدادگان شعر و موسیقی را همراه خود کند.
گسترۀ فرهنگ ایران، شعر و موسیقی و هنر ایران هم بسیار گسترده‌تر از مرزهای کشورمان است و بسیارند دل‌بستگان به این فرهنگ پربار که به حق از رسانۀ فراگیری چون تلویزیون انتظار دارند که به شیوه‌های گوناگون و با طراحی و ارائۀ خلاقانه، از شعر و ادبیات و هنر ایران سخن بگوید و برنامه تولید کند.
این است که برآمدن برنامه‌ای وزین و اثرگذار چون «تار و ترنج» برق اشتیاق و خرسندی را به دیدۀ بینندگان تاباند و سخن گفتن از مباحث و گفت و گوهای مطرح شده در این برنامه را به محافل ادبی و علمی کشاند.
بادا که مسئولان رسانۀ ملی از این پس به موضوع زبان و ادب و شعر فارسی جدی‌تر بنگرند و از ترویج برنامه‌های ادبی پشتیبانی کنند.
خواستم بنویسم :برنامه‌هایی از این دست، با حسرت و دریغ دیدم که در تلویزیون، به شعر که هنر ملی مردم ایران است، آن قدر اعتنا نمی‌شود که برنامه‌های متعددی دربارۀ شعر در شبکه‌های پرشمار آن پخش شود چندان که جای خالی شعر و ادب فارسی در نظام آموزشی را پرکند و زمینه‌ساز آموزش و انس نسل جوان با شعر ایران شود.